ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Η ελληνική χαλυβουργία είναι μία από τις τρεις βιομηχανίες που ελέγχουν την παραγωγή σιδήρου (με τεράστια κέρδη) έχοντας το μονοπώλιο στην Ελλάδα.
Η εργοδοσία εφαρμόζωντας το σχέδιο των εκμεταλλευτών-αφεντικών έχοντας σαν δικαιολογία την «οικονομική κρίση» προσπαθεί να επιβάλει εργασιακό μεσαίωνα την εργασιακή βαρβαρότητα, με μειώσεις μισθών, ανασφάλιστη εκ περιτροπής εργασία από σκλάβους-εργάτες.
Τότε λοιπόν δημιουργείται ισχυρή αντίδραση από πλευράς εργατών που κορυφώνεται μετά τις απολύσεις 34 αρχικά εργατών και απειλές για πολύ περισσότερες.
Ο αγώνας των εργατών της ελληνικής χαλυβουργίας είναι η αρχή σε παρόμοιες συμπεριφορές αφεντικών-εκμεταλλευτών όπως ALTER – Ελευθεροτυπία κλπ.
Ο αγώνας των εργατών της χαλυβουργίας όπως και όλων όσων βιώνουν την εργασιακή τρομοκρατία που έχουν εξαπολύσει ο Μάνεσης (στη συγκεκριμένη περίπτωση) και οι λοιποί αφέντες πρέπει να κερδιθεί.
Μετά από ένα μήνα καί αγώνα η έμπρακτη αλληλεγγύη και συμπαράσταση είναι το όπλο, το μέσο, για να νικήσουμε κράτος και αφεντικά ντόπια και ξένα και να ανατραπούν τα σχέδιά τους για υποταγή και εκμετάλλευση ανθρώπων που ήδη βιώνουν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα.
Καθημερινή πραγματικότητα εργατικά ατυχήματα, μεγαλύτερα ή μικρότερα. Ενδεικτικά για το πως αντιμετωπίζει η εργοδοσία τους ανθρώπους που έχουν υποστεί εγκαύματα, ακρωτηριασμούς -δηλαδή σαν αναλώσιμα υλικά-, είναι και το αποκορύφωμα της απάνθρωπης συμπεριφοράς η αποζημίωση που έδωσε η εργοδοσία στον άτυχο εργάτη που έχασε τη ζωή του όταν έπεσε πάνω του καυτός χάλυβας.
ΤΟΣΑ ΗΜΕΡΟΜΙΣΘΙΑ ΟΣΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΝΟΣΗΛΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ.
Έχοντας απέναντί τα ΜΜΕ που συνειδητά και έντεχνα αποκρύπτουν και διαστρεβλώνουν τα πραγματικά γεγονότα αφού οι ιδιοκτήτες-μεγαλοεργολάβοι είναι στην ίδια πλευρά και κάνουν τα ίδια στους εργαζόμενους που δουλεύουν στις επιχειρήσεις τους.
Έχοντας απέναντι το κράτος που σιγοντάρει (γιατί σπάει εργατικές και όχι αντιδράσεις-εξεγέρσεις σε βάθος χρόνου) βάζοντας τα δεκανίκια τους (ΔΙΚΑΣΤΕΣ) ΝΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΡΙΝΟΥΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΟΝΤΑΣ ΤΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ.
ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΔΟΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ ΟΣΦΥΟΚΑΜΠΤΕΣ ΝΕΝΕΚΟΥΣ ΠΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΤΗΚΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΥΠΟΥΡΓΙΚΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ.
ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΩΣΗΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΜΑΝΤΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
Σε μια εποχή που παιδάκια λιποθυμούν από ασυτία στα σχολεία τους (που είναι χωρίς θέρμανση) με ανύπαρκτα βιβλία και αποτελούν το ανέκδοτο της δωρεάν παιδείας.
Σε μια εποχή που οι φοιτητές έχουν μαύρο εργασιακό μέλλον στην Ελλάδα και αναγκάζονται να βρουν διέξοδο στο εξωτερικό.
Η εκκλησία μας κοροϊδεύει κατάμουτρα με τα συσίτια, ενώ θησαυρίζει στη καρδιά της οικονομικής κρίσης (π.x. μεγαλομέτοχος της τράπεζας Κύπρου είναι η ιερά μητρόπολη Κύπρου – η Κύπρος ως γνωστόν είναι ελληνική.)
ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΚΑΤΑΡΕΕΙ. ΜΕΤΑ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ.
ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ.
ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΠΕΙΣΜΩΝΟΥΝ, ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ, ΜΑΣ ΕΝΩΝΟΥΝ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.
Ίδιος είναι ο φασισμός
Σύμφωνα με τον Otto ruhle(συμβουλιακό κουμμουνιστή) ο μπολσεβικισμός έχει τα ακόλουθα κύρια χαρακτιριστικά:
1.Είναι ένα εθνικιστικό δόγμα αρχικά για την λύση ενός εθνικού προβλήματος που αργότερα ανυψώθηκε σε θεωρία και πρακτική διεθνούς επιπέδου και γενικού δόγματος.Ο εθνικιστικός του χαρακτήρας φάνηκε επίσης από την υποστήριξη του στην πάλη για εθνική ανεξαρτησία που διεξαγόταν από τους υπόδουλους λαούς.
2.Είναι ένα αυταρχικό σύστημα.Η κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας είναι το καθοριστικό κέντρο αποφάσεων.Η εξουσία ενσαρκώνεται στο παντοδύναμο πρόσωπο.Στο μύθο του αρχηγού το αστικό ιδανικό της προσωπικότητας βρίσκει την τέλεια έκφραση του.
3.Οργανωτικά είναι σε υψηλό βαθμό συγκεντρωτικός.Η κεντρική επιτροπή έχει την υπευθυνότητα όλης της πρωτοβουλίας,των οδηγιών,των διαταγών.Οι διευθυντές της οργάνωσης παίζουν το ρόλο της αστικής τάξης.Ο μοναδικός ρόλος των εργατών είναι να υπακούν στις διαταγές.
4.Είναι μία ακτιβιστική αντίληψη δύναμης.Ενδιαφερόμενος αποκλειστικά για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας δεν διαφοροποιείται από τις παραδοσιακές φόρμες επικράτησης της αστικής τάξης.Ακόμα και μέσα στους κόλπους της οργάνωσης τα μέλη δεν απολαμβάνουν αυτοκαθορισμού.Ο στρατός αποτελεί το μοντέλο της κομματικής οργάνωσης.
5.Είναι μια δικτατορία.Χρησιμοποιώντας κτηνώδη βία και μεθόδους τρομοκρατικές,προσανατολίζει όλες τις λειτουργίες του για να εξαλείψει τους θεσμούς και τις αντιλήψεις που δεν είναι μπολσεβικικές.Η <<δικτατορία του προλεταριάτου>>την οποία επικαλείται είναι η <<δικτατορία μιας γραφειοκρατίας>> ή ενός ατόμου.
6.Είναι μία μηχανική μέθοδος.Η κοινωνική τάξη στην οποία αποβλέπει βασίζεται στον αυτόματο συντονισμό,στην ομοιομορφία που επιτυγχάνεται με την τεχνική και στον αποτελεσματικό ολοκληρωτισμό. Η κεντρικά <<προγραμματισμένη>> οικονομία ανάγει συνειδητά τα κοινωνικά,οικονομικά προβλήματα σε προβλήματα τεχνικό-οργανωτικά.
7.Η κοινωνική δομή του μπολσεβικισμού είναι αστικής φύσης.Δεν καταργεί το σύστημα της μισθωτής εργασίας και αρνείται στο προλεταριάτο την οικειοποίηση των προιόντων της εργασίας του,ενεργώντας έτσι παραμένει στο πλαίσιο των σχέσεων της αστικής τάξης και διαιωνίζει τον καπιταλισμό.
8.Ο μπολσεβικισμός δεν αποτελεί επαναστατικό στοιχείο παρά μόνο στα πλαίσια της αστικής επανάστασης.Ανίκανος να πραγματοποιήσει το σοβιετικό σύστημα είναι ανίκανος να μετασχηματίσει ριζοσπαστικά τη δομή της αστικής κοινωνίας και την οικονομία της.
9.Ο μπολσεβικισμός δεν είναι μια ενδιάμεση φάση που θα λάβει τέλος στην σοσιαλιστική κοινωνία.Χωρίς το σοβιετικό σύστημα χωρίς τη ριζοσπαστική και καθολική επανάσταση ανθρώπων και πραγμάτων δεν μπορεί να ικανοποιηθεί η αρχέγονη σοσιαλιστική απαίτηση,το τέλος δηλαδή της ανθρώπινης αλλοτρίωσης που γεννά ο καπιταλισμός.Αντιπροσωπεύει την τελευταία φάση της αστικής κοινωνίας,όχι όμως το πρώτο βήμα προς την νέα κοινωνία.
ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ,ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ,ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΣ,ΑΡΧΙΓΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗΣ,ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ,ΜΗΧΑΝΙΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ,ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟ.Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΥ ΓΙΑΥΤΟ Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟ
ΠΥΡΑΚΑΝΘΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
Ονομάζομαι Ρίτσιος Χάρης και για δεύτερη φορά μέσα σε εφτά χρόνια, καλούμαι να παρουσιαστώ στις τάξεις του στρατού με την 89/2011 ΕΔΥΕΘΑ / ΓΕΣ / ΔΣΛ όπου υποχρεούμαι(!!) να καταταγώ στο 2/39 ΣΕ/ΕΟΔ Μεσσολογγίου στις 30/8/2011 για να εκπληρώσω τις υποχρεώσεις (!!!) μου προς την πατρίδα. ‘Εχοντας βαθιά συνείδηση των πράξεων μου αρνούμαι για δεύτερη φορά (η πρώτη άρνηση ήταν τον Μάιο του 2004) να επιτρέψω στον εαυτό μου να υπηρετήσει τυφλά και υπάκουα, ως ανδρείκελο την πατρίδα, όπως την καθορίζει το κράτος με την υποχρεωτική στράτευση, στον αιματοβαμμένο του μηχανισμό, τον ελληνικό στρατό.
Καταρχήν ως αναρχικός και ως άνθρωπος θεωρώ αδιανόητο να έχω εγώ υποχρεώσεις στο κράτος που ξεπληρώνονται με την θητεία, εφ’ όσον δεν θυμάμαι να υπέγραψα μαζί του συμβόλαιο για την πλήρη απώλεια της προσωπικής μου ελευθερίας, της προσωπικότητάς μου, της γνώμης μου και των επιθυμιών μου και να «δουλέψω» για λίγους μήνες ως υπηρέτης στην συντήρηση των ένοπλων δυνάμεων. Για μένα ένας φασιστικός μηχανισμός, όπως ο στρατός που με την βία διαιωνίζει το σύστημα της καταπίεσης και εκμετάλλευσης πρέπει να καταστρέφεται και όχι να τρέφεται με ανθρώπινο υλικό.
Από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι σήμερα ο ελληνικός στρατός συνεχίζει να αποτελεί τον ένοπλο μηχανισμό των κρατιστών και δρα σύμφωνα με τα συμφέροντα τους, αποδεικνύοντας συνέχεια την έμπρακτη κρατική βία εις βάρος των κοινωνιών και όχι μόνο. Ως μηχανισμός βίας μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε πειθήνιους και άβουλους δολοφόνους και πάνω απ’ όλα, η μόνη επιλογή που αφήνει είναι η τυφλή υποταγή. Μια υποταγή που δικαιολογείται με όρους όπως «προστασία του έθνους» και της «πατρίδας», αλλά αυτό είναι ένα κρατικό πρόσχημα, αφού α) ο στρατός δεν έπαψε να αναπαράγει τον πόλεμο, το φυλετικό μίσος και τις σφαγές αμάχων. Και β) όταν σήμερα, (όπου εδώ και ενάμιση χρόνο οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου βιώνουν μια από τις σκληρότερες κυριαρχικές επιβολές των τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του Δ.Ν.Τ.), αποδείχτηκε ότι πατρίδα για τους έλληνες κρατιστές, είναι οι τράπεζες, το χρηματιστήριο, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης και το μεγάλο κατασκευαστικό, τηλεπικοινωνιακό και εφοπλιστικό κεφάλαιο.
Αρνούμαι να στρατευτώ γιατί ακριβώς δεν θέλω να συμμετάσχω στον κατασταλτικό στρατιωτικό μηχανισμό, που τους τελευταίους μήνες προετοιμάζεται εντατικά στην καταστολή των διαδηλώσεων στα αστικά κέντρα, όπου σύντομα θα ξεσπάσει η κοινωνική οργή ενάντια στη σύγχρονη σκλαβιά που μας επέβαλλε η πασοκική χούντα.
Αρνούμαι να στρατευτώ γιατί ακριβώς δεν θέλω να συμμετάσχω στις δολοφονίες των προσφύγων στα σύνορα, όπου ο ελληνικός στρατός με πολύ χαρά συμμετέχει στις δυνάμεις της FRONTEX, τους τελευταίους μήνες, (έπειτα από αίτημα που κατάθεσε η υποταχτική κυβέρνηση του πασοκ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση), αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι τα σοβινιστικά και τα ρατσιστικά ιδεολογήματα κυριαρχούν στο έκτρωμα που βάφτισαν ως Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αρνούμαι να στρατευτώ διότι δεν πιστεύω στην ύπαρξη καμίας πατρίδας και έθνους, που ως «αιχμή του δόρατος» καταπιέζουν και φυλακίζουν μέσα στα «χαραγμένα» γεωγραφικά σύνορα ολόκληρους πληθυσμούς και τους υποδουλώνει για λογαριασμό της κάθε ολιγάριθμης εξουσιαστικής κλίκας.
Αρνούμαι να στρατευτώ διότι οι πραγματικοί μου εχθροί δεν είναι οι τυχαία γεννημένοι άνθρωποι σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη αυτού του πλανήτη, αλλά οι μηχανισμοί εκείνοι του κάθε κράτους που καταστέλλουν και καταπιέζουν τις κοινωνίες. Οι μηχανισμοί των έμμισθων ένοπλων συμμοριών που δρουν στις πόλεις (οι κάθε είδους μπάτσοι) και των ένοπλων δυνάμεων στα στρατόπεδα που αδιάκοπα στηρίζουν τις μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις και εξαπολύουν πολέμους, επιβάλλοντας κατοχή ανά την υφήλιο.
Δηλώνω ότι συμμετέχω μόνο στον κοινωνικό πόλεμο που εναντιώνεται σε κάθε είδους κρατική οργάνωση, με στόχο την εξαφάνιση της εκμετάλλευσης, της οικονομικής εξαθλίωσης, της πείνας, της σκλαβιάς και κάθε μορφής εξουσίας και ιεραρχίας . Για τους ανωτέρους λόγους και για πολλούς άλλους ακόμα, επιστρέφω στο γενικό επιτελείο στρατού και συγκεκριμένα στο στρατολογικό γραφείο Β Αθηνών, την απαράδεχτη φυλλάδα που βαφτίσανε ως Σημείωμα Κατάταξης, ως άτοπη και ατυχή.
Ρίτσιος Χάρης 28/8/2011
Συγκέντρωση-Πορεία ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του Αχελώου
Συγκέντρωση-Πορεία ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του Αχελώου
Τρίτη 9/8/11 – 20:00 , συγκέντρωση στην Πεζογέφυρα Ασκληπιού – Τρίκαλα
Ακολουθούν προβολές και μουσικό party
ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ, ΣΤΟ ΠΗΛΙΟ, ΣΤΟΝ ΑΣΠΡΟ ΠΟΤΑΜΟ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
Αναρχική ομάδα ΠΥΡΑΚΑΝΘΟΣ , σύντροφοι-συντρόφισσες από Λάρισα και Καρδίτσα
Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα – Αχελώος
ΕΝAΝΤΙA ΣΤΗΝ «ΠΡΑΣΙΝΗ» AΝAΠΤΥΞΗ, ΤA ΦΡAΓΜAΤA ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ
«.και έτσι λένε ότι έχουμε έρθει σ’ αυτή τη γη για να καταστρέψουμε τον κόσμο. Λένε ότι οι άνεμοι όντως ρημάζουν τα σπίτια, και κόβουν τα δέντρα, και η φλόγα τα καίει, αλλά εμείς αφανίζουμε τα πάντα, κατατρώμε τη γη, αλλάζουμε την κοίτη των ποταμών, ποτέ δεν ησυχάζουμε, ποτέ δεν ξαποσταίνουμε, αλλά πάντα τρέχουμε εδώ κι εκεί, ψάχνοντας χρυσό και ασήμι, ποτέ δεν ικανοποιούμαστε, και μετά ριψοκινδυνεύουμε γι’ αυτά, κάνουμε πολέμους, βρίζουμε, ποτέ δεν λέμε την αλήθεια και τους έχουμε στερήσει τα αναγκαία προς το ζην»
Girolamo Benzoni-Ιστορία του Νέου Κόσμου, 1565
Επιχειρώντας να περιγράψουμε συνοπτικά την κατεύθυνση και στόχευση του πολιτικοοικονομικού συστήματος σήμερα, σε συνθήκες «κρίσης» και αναδιάρθρωσής του, σε σχέση με την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και συνολικότερα την εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, δανειζόμαστε τα λόγια του subcomandante Marcos: «.Για να αυξήσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές δεν καταφεύγουν μόνο στη μείωση του κόστους παραγωγής ή στην αύξηση των τιμών της πώλησης των εμπορευμάτων. Αυτό είναι βέβαιο αλλά ελλιπές. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ακόμη μορφές: μία είναι η αύξηση της παραγωγικότητας, η άλλη είναι η παραγωγή νέων εμπορευμάτων και μία ακόμη είναι το άνοιγμα νέων αγορών. Η παραγωγή νέων εμπορευμάτων και το άνοιγμα νέων αγορών επιτυγχάνεται τώρα με την κατάκτηση και επανακατάκτηση γεωγραφικών περιοχών και κοινωνικών χώρων που προηγουμένως δεν είχαν ενδιαφέρον για το κεφάλαιο. Παραδοσιακές γνώσεις και κώδικες γενετικής μαζί με φυσικούς πόρους όπως το νερό, τα δάση κι ο αέρας μετατρέπονται τώρα σε εμπορεύματα ήδη ανοιχτών ή προς δημιουργία αγορών.» (Δεκέμβρης 2007).
Μιλώντας ειδικότερα για την ελληνική πραγματικότητα σήμερα, η αναδιάρθρωση του πολιτικοοικονομικού συστήματος χαρακτηρίζεται από μια άνευ προηγουμένου επιθετικότητα απέναντι στην κοινωνία και τη φύση. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τη γιγαντιαία επιχείρηση εκποίησης δημόσιων φυσικών πόρων και εκτάσεων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, που πραγματοποιείται από το ελληνικό κράτος υπό την κηδεμονία της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Καθώς επίσης και τον εκσυγχρονισμό του νομικού πλαισίου ώστε να αρθούν οποιεσδήποτε θεσμικές δεσμεύσεις υπήρχαν μέχρι σήμερα στην εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, όπως η προστασία της δασικής έκτασης, ο δημόσιος χαρακτήρας του αιγιαλού, η υποχρέωση κατάθεσης περιβαλλοντικών μελετών στα μεγάλα κατασκευαστικά έργα κ.α. «Ο Νόμος του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών, “Fast Track” (Διαδικασία Ταχείας Αδειοδότησης)*, καθορίζει πλέον ευέλικτες διαδικασίες για τη γρήγορη έκδοση αδειών υλοποίησης επενδύσεων στην Ελλάδα, σε τομείς που αφορούν στη βιομηχανία, στην ενέργεια, στον τουρισμό, στην υψηλή τεχνολογία και στην καινοτομία, συμπεριλαμβανομένων και των επενδύσεων που εντάσσονται στον επενδυτικό Νόμο». (*”ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ”, ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟ, αρ. φύλλου 122, 21/07/09). Πρόκειται για την δημιουργία συνθηκών ανεξέλεγκτης λεηλασίας και καταστροφής της φύσης στο όνομα της κρατικής – καπιταλιστικής ανάπτυξης που κατ’ ευφημισμό ονομάζεται «πράσινη» και σε «περιόδους κρίσης» εμφανίζεται ως υπόθεση εθνικού συμφέροντος. «Για χώρες όπως η Ελλάδα η πράσινη ανά10πτυξη είναι μονόδρομος», ( Γ. Παπανδρέου). Οι συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης της φύσης και της κοινωνίας που επιβάλλονται από τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά σε παγκόσμιο επίπεδο, επιφέρουν περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής τόσο του ανθρώπου όσο και συνολικά του φυσικού κόσμου, φτάνοντας μέχρι τα έσχατα όρια της διακινδύνευσης της ίδιας της επιβίωσης, όπως έμμεσα ομολογείται από τους ίδιους μιλώντας πλέον για ανεπίστρεπτες κλιματικές αλλαγές και περιβαλλοντική κρίση. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η υπόθεση της επιχειρούμενης εκτροπής του Αχελώου και της λειτουργίας των Υ/Η φραγμάτων της Μεσοχώρας και της Συκιάς δεν δικαιολογεί καμία επανάπαυση και ολιγωρία εξαιτίας της προσωρινής αναστολής των έργων. Όπως άλλωστε δήλωσε μέσα στο 2010 ο υπουργός υποδομών Δ. Ρέππας: «η εκτροπή θα έχει ολοκληρωθεί τα επόμενα τρία χρόνια». Το κράτος, οι κατασκευαστικές εταιρίες και η πολιτική και οικονομική εξουσία που διαφεντεύει την Θεσσαλία, καμία στιγμή δεν παραιτήθηκαν από τον στόχο της ολοκλήρωσης και λειτουργίας του μεγαλύτερου κατασκευαστικού έργου στην Ελλάδα παρά την ανορθολογικότητα του, τις καταστρεπτικές συνέπειες που επιφέρει στο φυσικό περιβάλλον και την κοινωνία και το πλήθος των κοινωνικών αντιδράσεων που έχουν εκδηλωθεί και επίσης, παρά τις ακυρωτικές αποφάσεις του έργου στο παρελθόν από το Σ.τ.Ε. Σήμερα εκκρεμούν δικαστικές αποφάσεις που αφορούν τους όρους εκκένωσης του χωριού της Μεσοχώρας και μετεγκατάστασης των κατοίκων της, οι οποίες έχουν σταματήσει χάρη στις αντιδράσεις των ίδιων, καθώς και δικαστικές αποφάσεις που αφορούν τους περιβαλλοντικούς όρους του έργου. Συγκεκριμένα εκκρεμεί η απάντηση του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στα 14 προδικαστικά ερωτήματα που έθεσε το Συμβούλιο της Επικρατείας στις 25 Γενάρη του 2010 σχετικά με την εκτροπή του Αχελώου προς τη Θεσσαλία. Απάντηση που αναμένεται να εκδοθεί μέχρι το τέλος του 2011 και θα καθορίσει την έγκριση ή μη από το Σ.τ.Ε του έργου μεταφοράς υδάτων από μια υδρολογική λεκάνη σε μια άλλη – βάση της συμβατότητας του έργου με την ευρωπαϊκή νομοθεσία-. Εδώ να σημειώσουμε ότι τα δυο τελευταία χρόνια επιχειρείται ο διαχωρισμός, του αποπερατωμένου σήμερα φράγματος της Μεσοχώρας από το συνολικό έργο της εκτροπής του Αχελώου και εντείνεται η προπαγάνδα περί «πράσινης ενέργειας, που έχει εξαπολύσει το υπουργείο περιβάλλοντος, ώστε να μπει άμεσα σε λειτουργία ως «πράσινο» Υ/Η έργο το επόμενο διάστημα. Έτσι ανεξάρτητα με την έκβαση που θα έχει η υπόθεση της εκτροπής του ποταμού προς τον θεσσαλικό κάμπο -γεγονός που καθορίζεται από πλήθος πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων στην Θεσσαλία αλλά και από τους όρους αναδιάρθρωσης συνολικά του αγροτικού μοντέλου παραγωγής στη χώρα- θα είναι καταστρεπτικές οι συνέπειες και από αυτήν κάθε αυτήν την εμφανιζόμενη σήμερα ως αυτοτελή, λειτουργία του φράγματος της Μεσοχώρας (και στο μέλλον του φράγματος της Συκιάς), αφού ο τεχνητός ταμιευτήρας που θα σχηματιστεί θα πνίξει το μεγαλύτερο μέρος της χαράδρας του Αχελώου στα βουνά της Νότιας Πίνδου. Ειδικά σήμερα, η επιθετικότητα του ελληνικού κράτους έτσι όπως εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο ενάντια στη φύση και την κοινωνία αλλά και η συγκεκριμένη επιλογή ως υπουργού Περιβάλλοντος του Γ. Παπακωνσταντίνου που έφερε στη χώρα το Μνημόνιο της Τρόϊκας (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ), δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας των προθέσεών του για τον Αχελώο. Το κράτος και οι εργολάβοι για μια ακόμη φορά θα κάνουν ο,τιδήποτε -είτε εντός είτε πέραν της υπάρχουσας νομοθεσίας- προκειμένου να προχωρήσουν τα έργα και να ολοκληρωθούν οι σχεδιασμοί τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στον ποταμό, τον ορεινό περιβάλλοντα χώρο και τις τοπικές κοινωνίες. Και επιπλέον πέραν του Αχελώου, έχουν αναγγελθεί ήδη και μια σειρά άλλων καταστροφικών για τη φύση και τις τοπικές κοινωνίες σχεδιασμών σε πλήθος σημείων της χώρας, όπως είναι τα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική και την Ροδόπη, η εγκατάσταση αιολικών βιομηχανικών ζωνών στα περισσότερα ορεινά συγκροτήματα, η άντληση πετρελαίου από τον πυθμένα του Ιονίου και του Κρητικού πελάγους κ.α. Εδώ αναδύεται η συνεισφορά των κινημάτων και η σημασία του κοινωνικού αγώνα για την προάσπιση της φύσης. Μην προσδοκώντας τίποτε ουσιαστικό από τους θεσμικούς διαμεσολαβητές – χειραγωγούς, οργανώνουμε από τα κάτω τις αντιστάσεις μας και στήνουμε αναχώματα στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου, με σκοπό να πυκνώσουν οι δεσμοί αλληλεγγύης και συντροφικότητας των αγωνιζόμενων και να συντεθούν οι αρχές και οι θέσεις τους στην κατεύθυνση μιας συνολικότερης επιλογής ρήξης με την εξουσία και τις αντικοινωνικές επιταγές της. Και παρά το γεγονός ότι οι τοπικές πρωτοβουλίες είναι ουσιαστικές για τη δυναμική και την εξέλιξη του αγώνα, η απουσία ή η υποχώρησή τους δεν σημαίνουν και το σταμάτημα του αγώνα, ιδίως όταν αυτός δεν αφορά ένα στενά τοπικό περιβαλλοντικό ζήτημα, αλλά ένα κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Αντιλαμβανόμενοι τον ποταμό Aχελώο ως μέρος τού φυσικού κόσμου που λεηλατείται από το κράτος και το κεφάλαιο, κοινή συνείδηση όσων βρεθήκαμε από το 2007 στη Μεσοχώρα ήταν να παρέμβουμε εκεί ακριβώς όπου εξελίσσονται οι καταστροφικές δραστηριότητες και να συμβάλλουμε στην αναζωπύρωση του αγώνα ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του ποταμού, τις αμμοληψίες και την αποψίλωση των παρόχθιων δασών. Αντίθετα με μια λογική που θέλει τον αγώνα είτε να αυτοπεριορίζεται είτε να απομακρύνεται από το σημείο των φραγμάτων και της εκτροπής και εν τέλει να αδρανοποιείται με ολέθριες επιπτώσεις για αυτήν την επιλογή αλλά και αρνητική επίδραση στον ευρύτερο αγώνα για την προάσπιση του ποταμού. Πολλοί κάτοικοι της Μεσοχώρας από το 1990 διάλεξαν τον αξιοπρεπή δρόμο της αντίστασης, και είναι στο χέρι τους να τον συνεχίσουν και σήμερα. Κόντρα στην τοπική εξουσία (Δημαρχία και Περιφέρεια) και τα συμφέροντα που παίζονται στις πλάτες τους για χάρη της ΔΕΗ, του κράτους και των κατασκευαστικών εταιριών, αλλά και πέρα από θεσμικές και κομματικές λογικές διαφόρων παραγόντων που καλλιεργούν αυταπάτες, όπως ήταν η δήθεν σωτήρια για τον τόπο διεκδίκηση ίδρυσης αυτοτελούς υπουργείου Περιβάλλοντος, οδηγώντας στο συμβιβασμό, τη μοιρολατρία και την παραίτηση μπροστά στον επαπειλούμενο αφανισμό του τόπου. Διεκδίκηση που εκφράστηκε από την Πανελλαδική Κίνηση κατά της εκτροπής του Αχελώου κι άλλων περιβαλλοντικών οργανώσεων τον Ιούλη του 2009 : «Και τώρα; Υπάρχει τρόπος να ανατραπεί η κατάσταση; Σίγουρα ναι. Αρκεί να θεσπιστεί επειγόντως αυτό το υπουργείο Περιβάλλοντος που δεν έχουμε. Το υπουργείο που θα προστατεύσει το νερό ως φυσικό πόρο εν ανεπαρκεία και όχι ως οικονομικό πλούτο για λίγους». Μια αυταπάτη που πολύ σύντομα γκρεμίστηκε οδηγώντας τους φορείς της σε αδιέξοδο καθώς μετά τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009 θεσπίστηκε το υπουργείο Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής και η τότε υπουργός Τ. Μπιρμπίλη ανακοίνωσε στις αρχές του 2010 την καταδικαστική απόφαση του κράτους για την κοιλάδα του Αχελώου και το χωριό της Μεσοχώρας«Το φράγμα και τα έργα στη Μεσοχώρα θα ολοκληρωθούν έως το τέλος του 2010. Έχουν ολοκληρωθεί σχεδόν στο 100%. Η λειτουργία θα ξεκινήσει το 2012 και θα αποφέρει κέρδη ύψους 30.000.000 ευρώ. Μένει να ξεπεράσουμε το εμπόδιο του Σ.τ.Ε.». Από τη μεριά μας, επιζητώντας τη ριζοσπαστικοποίηση, την όξυνση, τη γενίκευση και το συντονισμό του κοινωνικού αγώνα από τα κάτω, στεκόμαστε αλληλέγγυοι πλάι σε όλους όσοι αγωνίζονται συλλογικά ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Και θεωρούμε την αγωνιστική παρουσία μας στο χώρο όπου διαπράττεται το έγκλημα των φραγμάτων και της εκτροπής, απαραίτητη και χρήσιμη για την εξέλιξη και την ανάπτυξη τόσο του αγώνα για την προάσπιση του Αχελώου και των τοπικών κοινωνιών στον άνω ρου του, όσο και για την προάσπιση του φυσικού κόσμου και της κοινωνίας συνολικότερα.Γι’ αυτό, και μετά από μια σειρά συντονισμένων εκδηλώσεων και παρεμβάσεων τα τελευταία χρόνια σε Αθήνα, Άρτα, Πάτρα, Γιάννενα, Αγρίνιο, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Λάρισα, Ηγουμενίτσα και άλλες πόλεις, βρισκόμαστε ξανά, για πέμπτη χρονιά, στις όχθες του Aχελώου στη Μεσοχώρα, στην Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα.
Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΑΧΕΛΩΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!
ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΓΩΝΑ, Αύγουστος 2011
